Wallis en Nieuw Caledonie (Grande Terre Nord)

Maandag 5 november
Vlieg 's morgens vroeg naar Wallis, dat tot Wallis en Futuna Islands behoort, en ook onder de Franse overzeese gebieden valt. Je kunt er alleen vanaf Nieuw Caledonie heen vliegen, 3x per week. Ben er in 3 uurtjes. De aankomst vanuit is spectaculair vanuit de lucht: een groen eiland met turqoise lagune en daarin zo'n 20 (bounty)eilandjes. Het weer is zeer goed, zonnig maar wel dik boven de 30 graden en benauwd. Buiten de aankomsthal staat het vol met mensen die hun familie en vrienden komen ophalen. Ik wordt opgepikt door mijn hotel, maar na 20 minuten: niets gezien. Wordt aangesproken door diverse mensen vragen hoe of wat, rond gaan kijken voor me, me een lift aanbieden en zelfs even bellen: heb ze straks hier gezien, hebben ze je gemist, ze komen er zo aan. Een andere man, naar later blijkt Manu, spreekt me aan en vragt of ie kan helpen. Leg hem alles uit en hij wijst: daar komt ze aan. Excuses, maar ik wordt naar mijn hotel gebracht. Heb een kamer met fantastisch uitzicht op de lagune, de airco werkt echter maar op 1 stand, blijft dus behoorlijk warm in de kamer. Ga naar de receptie en klets wat met de zeer aardige dame. Vraag haar of ze een boottochtje naar 1 van de eilandjes kan regelen, maar helaas, de taxibootjes zijn allen onderweg of vissen. Kan misschien de volgende dag wel, een eilandtour kan ik dan in ieder geval wel doen. Ben de enige toerist, de andere gasten zijn zakenmensen, een groep van 4 en van 3. Ga ff wandelen en boodschappen doen. Ook hier zegt iedereen gedag en steken de automobilisten hun hand op bij het passeren, superaardige mensen die Wallisiens! Eet 's avonds in het hotel en klets vantevoren met 1 van de andere gasten en drink een pilsje met hem (ja ze hebben Heineken). De andere 3 van zijn groep komen, groeten me en schudden me de hand. Dan komt Manu binnen, ziet me, lacht en schudt me de hand: ca va bien? Hij komt de 4 ophalen voor een diner met de locals. De eigenaresse van het hotel komt hen en mij nog even begroeten, ik blijk de eerste Nederlander te zijn die in 30 jaar in haar hotel logeert. Ze krijgen voornamelijk zakenmensen en 3 tot 5 toeristen per jaar. Ik zeg dat iedereen hier zo vriendelijk is en ze zegt: dit is misschien 1 van de laatste, misschien wel het laatste paradijsje op aarde en dat willen we zo houden! Hoor later dat de groep van 4 bestaat uit een zakenman/politicus en schijnbaar miljardair uit Nieuw Caledonie, zijn 2 zoons en de co-piloot van zijn privevliegtuig. En ook zij zijn zeer aardige mensen!
Ga mijn steak-frites opeten en slapen, het was vroeg dag vandaag!

Dinsdag 6 november
Na een zeer warme en klamme nacht ontbeten en om 13.00 is een eiland-tour geregeld met 1 van de mensen van het hotel. Er is geen toerismeburo, verder niets toeristisch geregeld. Er zijn geen straatnamen. Wil naar het postkantoor en krijg een routebeschrijving: 3e huis na het ziekenhuis links, weg uitlopen en je ziet het vanzelf. Ben 5 minuten onderweg en een stortbui barst los. Heb mijn regenjas bij me, maar ga toch maar even schuilen. Ansichtkaarten gekocht, postzegels op het postkantoor en het naastgelegen philatelie-bureau. Maar het begint weer te stortregenen. Wordt na 10 minuten aangesproken door een man: of ik te voet ben en waar ik heen moet. Krijg een lift naar het hotel, supertof! De man blijkt een Franse professor te zijn aan het lyceum op Wallis.
Om 13.00 begint de eilandtour (zo groot is het niet) en we bezoeken de overblijfselen van een fort uit 1450 van de toen overheersers uit Tonga, mooi, al staat er nergens iets aangegeven en komen we er via een zandpad door de bush. dan naar Lac Lalolalo, een spectaculair, bijna rond meer met steile cliffen van zo'n 30 meter hoog. Dan bezoeken we nog de kerken van de 3 verschillende gedeelten van Wallis en doen nog een rondje restant eiland en de tour zit er op. Ga even een tukje doen in het hotel en dan aanschuiven voor het diner, ben dit keer de enige.

Woensdag 7 november
5.00 vertrek naar het vliegveld, afscheid genomen van de dame van het hotel (tot de volgende keer, zegt ze) en het is er superdruk! Al blijkt er meer bagage dan passagiers te zijn, elke local neemt de maximale 23 kg aan koffers en pakketten mee, wegen, passen en meten. het inchecken duurt dan ook een eeuwigheid, maar ja, 'Island Time' en het vliegtuig vertrekt dan ook ruim 3 kwartier later. Aangekomen in Nieuw Caledonie huur ik een auto om het Noordelijk deel van het eiland te gaan verkennen. Rijd via de westkust een eind naar boven om vervolgens via een spectaculaire bergroute, met bergen, valleien, rivieren, bruggen, haarspeldbochten aan de oostkust aan te komen. Wil in de grootste plaats, Poindimie, overnachten, maar het beoogde hotel blijkt niet meet te bestaan (dat het je als je een Lonely Planet van 2009 hebt). De andere 2 hotels blijken 'complet' te zijn, dus verder naar het noorden gereden naar de volgende plaats, Hienghene. De weg gaat langs de kust en is heel mooi! Maar ik moet opschieten, om 18.30 is het donker en heb geen zin om dan nog aan het rijden te zijn. Het hotel blijkt echter ook 'complet' te zijn, balen dus. maar de dame achter de receptie belt even en zegt dat er verderop nog een 'chambre' vrij is. Rijd erheen en heb de laatste! Er zijn 5 'kamers' met bed en stapelbed en gezamenlijke sanitaire voorzieningen. De ligging is fantastisch: aan een palmenstrand met geweldig uitzicht op de baai! Alles blijkt in eigendom van de plaatselijke tribu, stam. Ga het dorp in, maar ales blijkt dicht te zijn, behalve de supermarkt. Dus maar een keer brood en beleg als avondeten en bijtijds gaan slapen.

Donderdag 8 november
Een strandwandeling gemaakt want het weer is (weer) fanatstisch! Zon, strakblauwe hemel en 28 graden! Klets nog wat met de zeer aardige medegasten en besluit het Noorden verder te gaan verkennen. het blijft eentonig, maar het eerste stuk is werkelijk adembenemend! Baaien, rotsen, stranden, kronkelweg, kan om de paar honderd meter wel stoppen om foto's te maken. De weg eindigt bij een rivier, maar een gratis 24-uurspontje zorgt voor de overtocht: erg leuk! Zie nog wat watervallen en de weg gaat nog door diverse dorpjes. Als de weg landinwaarts richting westkust gaat, wordt ie slecht: veel kuilen en wegwerkzaamheden. Houd lunchpauze in Koumac, aan de westkust. Wandel even rond, ga tanken dan richting Pouembout, waar ik wil overnachten. En er is nog plaats: 1 bungalow! Mooi! Al blijkt de Lonely Planet van 2009 weer te oud: het hotel is weg, het restaurant ook. Zwembad niet en de receptie is een unit. Maar de bungalow is ruim, met douche en wc! ga naar de supermarkt, wordt weer een brood met beleg avondeten. De snackkraam is dicht en heb geen zin om naar het volgende dorp te rijden voor een warme maaltijd.

Vrijdag 9 november
Op weg naar Noumea, de hoofdstad, een trip van bijna 300 km. ga onderweg nog van de 'snelweg' af om La Roche en Poe te bezoeken. Baaien met hagelwitte zandstranden en een azuurblauwe lagune, het wordt eentonig! Rijd het laatste stuk naar Noumea via de toeristische route en kom aan de kant van het vliegveld aan. Ken de kustweg naar het hotel. Check in en wordt al enthousiast begroet door de concierge, die me een hand komt geven en helpt met de bagage. Dan even wat eten en de huurauto terugbrengen. Met de bus weer terug naar het hotel. Het is helaas bewolkt en waait hard, maar de temperatuur is met 24 graden nog steeds aangenaam!